ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ, της Μαρίας Σούλι

Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ θεωρείται ευρέως ως ο σημαντικότερος συγγραφέας που έγραψε στην Αγγλική γλώσσα και ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς παγκοσμίως . Συχνά αποκαλείται εθνικός ποιητής της Αγγλίας και Βάρδος του Έιβον. Δεν έχουν σωθεί πάρα λίγες καταγραφές για τη ιδιωτική ζωή του και έχουν σημειωθεί σημαντικές εικασίες για ζητήματα όπως η εξωτερική του εμφάνιση ,η σεξουαλικότητα του , οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις και κατά πόσον τα έργα που του αποδίδονται είναι γραμμένα από άλλους . Και αυτό γιατί γεννήθηκε ακριβώς την εποχή που άρχισαν για πρώτη φορά να κρατούν αξιόπιστα αρχεία . Στο Στράτφορτ όπου και γεννήθηκε το 1564 άρχισαν να κρατούν αρχεία μόλις το 1558 .

Ο Σαίξπηρ ήταν το τρίτο από τα οκτώ παιδιά της Μέρι Άρντεν και του Τζων Σαίξπηρ που ήταν ένας από τους προύχοντες του Στράτφορντ Απόν Έιβον . Ως μέλος λοιπόν μιας τόσο εξέχουσας οικογένειας ο Σαίξπηρ έμαθε από πολύ μικρός να γράφει και να διαβάζει . Να σημειωθεί πως θεωρείται γενικά ( και έχει γραφτεί πολλές φορές ) πως ο Ουίλιαμ είχε την τύχη να φοιτήσει σε ένα καλό σχολείο το Κινγκς Νιου Σκουλ ( Νέο Σχολείο του Βασιλέως ).Ήταν ιδιαίτερα μελετηρός στα νεανικά του χρόνια , αν και δεν έγραφε πολύ. Το περισσότερο χρόνο μελετούσε Λατινικά , απαγγέλοντας απ’ έξω μεγάλα αποσπάσματα από ποιήματα . Ακόνιζε την μνήμη του και την ομιλία του , στοιχεία που αποδείχθηκαν πολύτιμα για την μετέπειτα σταδιοδρομία του ως ηθοποιού . Το 1582 παντρεύτηκε την κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερη του Ανν Χαθαγουέϊ και απέκτησαν μια κόρη και δύο χρόνια αργότερα δίδυμα . Μετά την γέννηση των διδύμων ο Σαίξπηρ άφησε ελάχιστα ιστορικά ίχνη μέχρι που το 1592 αναφέρεται ως μέλος της θεατρικής σκηνής του Λονδίνου .Στα 28 του ήταν ένας φτιαγμένος ηθοποιός και ως τα 52 που πέθανε ,ήταν πάντα δημοφιλής και περιζήτητος . Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς άρχισε να γράφει αλλά αναφορές της εποχής του και αρχεία παραστάσεων δείχνουν ότι κάποια από τα έργα του είχαν ανέβει στη λονδρέζικη σκηνή από το 1592. Οι βιογράφοι θεωρούν ότι η καριέρα του πρέπει να άρχισε μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1580 . Αρκετά νομικά έγγραφα καταγράφουν επενδύσεις και αγορές ακινήτων που έκανε ο Σαίξπηρ , γεγονός που πιστοποιεί πως στη διάρκεια αυτής της περιόδου κέρδισε αρκετά χρήματα . Κάποια έργα του άρχισαν να δημοσιεύονται από το 1594. Παρά την επιτυχία του συνέχισε να παίζει τόσο στα δικά του έργα όσο και σε άλλων δραματουργών . Οι περισσότεροι Θεατρικοί συγγραφείς της περιόδου συνεργάζονταν με άλλους και οι κριτικοί συμφωνούν ότι ο Σαίξπηρ έκανε το ίδιο , επί το πλείστων στις αρχές και στο τέλος της καριέρας του .

ΕΡΓΟ Τα σωζόμενα έργα του, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων συνεργασιών , αποτελούνται από περίπου 38 θεατρικά , 154 σονέτα, 2 μεγάλα αφηγηματικά ποιήματα και πολλά άλλα ποιήματα . Τα πρώτα καταγεγραμμένα έργα είναι ο ‘’Ριχάρδος Γ’ ‘’και τρία μέρη του ‘’Ερρίκου ΣΤ’ ‘’ τα οποία γράφτηκαν το 1590. Ωστόσο τα έργα του Σαίξπηρ είναι δύσκολο να χρονολογηθούν και οι μελέτες των κειμένων του δείχνουν ότι ‘’ο Τίτος Ανδρόνικος ‘’ ,΄΄η κωμωδία των παρεξηγήσεων’’, ‘’το Ημέρωμα της Στρίγγλας ‘’ και ‘’οι Δυο άρχοντες από τη Βερόνα ‘’ ανήκουν στην πρώτη περίοδο του Σαίξπηρ . Τα πρώτα έργα ήταν επηρεασμένα από τα έργα άλλων Ελισαβετιανών δραματουργών από τις παραδώσεις του μεσαιωνικού δράματος και από τα έργα του Σενέκα .

Στα μέσα της δεκαετίας του 1590 , οι πρώιμες κλασικές και ιταλικού τύπου κωμωδίες του Σαίξπηρ παραχωρούν τη θέση τους στη ρομαντική ατμόσφαιρα των σημαντικότερων κωμωδιών του . Το ΄΄ όνειρο θερινής νυκτός ΄΄ είναι ένα πνευματώδες μείγμα ρομαντισμού , μαγείας και κωμικών σκηνών . Η επόμενη κωμωδία είναι ο ΄΄ έμπορος της Βενετίας ‘’ που βλέπουμε τις απόψεις εκείνης της εποχής . ‘’ το πολύ κακό για το τίποτα ‘’ , ‘’ το όπως αγαπάτε . ΄΄ το γλέντι της Δωδεκάτης νύχτας ‘’ ολοκληρώνουν τη σειρά των μεγάλων κωμωδιών . Μετά το λυρικό ΄΄Ριχάρδο β΄ ‘’ , εισήγαγε την κωμωδία πρόζας στα έργα ΄΄ Ερρίκος Δ’’ , Ερρίκος Ε΄ ‘’ . Η περίοδος αυτή αρχίζει και τελειώνει με δύο τραγωδίες : το ΄΄ Ρωμαίος και Ιουλιέττα ‘’ και τον ‘’ Ιούλιο καίσαρα ‘’. Πολλοί κριτικοί πιστεύουν ότι οι μεγαλύτερες τραγωδίες του Σαίξπηρ αντιπροσωπεύουν την αιχμή της τέχνης του . ‘’ Ο Άμλετ ‘’, πιθανότατα έχει συζητηθεί περισσότερο από κάθε άλλο σαιξπηρικό χαρακτήρα . Ακολούθησαν ΄΄ο Οθέλλος ‘’ , ‘’Ο Βασιλιάς Ληρ ‘’, ‘’Μακβεθ΄΄. Οι τελευταίες μεγάλες τραγωδίες ‘’ Αντώνιος και Κλεοπάτρα ‘’ και ‘’Κοριολανός’’ περιέχουν μερικά από τα καλύτερα ποιήματα του . Στη τελευταία του περίοδο στράφηκε στον ρομαντισμό και ολοκλήρωσε άλλα 3 μεγάλα έργα ‘’ Κυμβελίνος ‘’ , ‘’ το χειμωνιάτικο παραμύθι ‘’ και ΄΄ Η Τρικυμία ‘’. Το γεγονός ότι εκτός από το ότι έγραφε τα έργα του τα έπαιζε κιόλας , τον έκανε ασυναγώνιστο στο μεταξύ των άλλων συγγραφέων . Δεν έγραφε αλλά για να γράφει αλλά για να ζει . Παρατηρούσε τους θεατές και παρακολουθούσε τις αντιδράσεις τους και δεν ήταν λίγες οι φορές που άλλαζε στη σκηνή τα λόγια του προσπαθώντας να αποδώσει όσο μπορούσε καλύτερα το νόημα και να ικανοποιήσει περισσότερο τους θεατές . Είχε τέτοια ικανότητα να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κοινού ώστε ακόμα και σήμερα τα έργα του εξακολουθούν να γοητεύουν τον θεατή με τη ζωντάνια τους. Ο Σαίξπηρ υπήρξε ευφυϊα όχι μόνο για την εποχή του αλλά για όλους τους αιώνες .

ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ

Ο Ρωμαίος και Ιουλιέττα είναι το διάσημο ρομαντικό δράμα για την εφηβεία , την αγάπη και τον θάνατο . Ο Σαίξπηρ γράφει την απόλυτη ιστορία αγάπης πρώιμα οριν τα τριάντα του , μεταξύ 1591-1595, δηλαδή στην αρχή της σταδιοδρομίας του για δύο νεαρούς κατατρεγμένους εραστές που ο θάνατος τους τελικά συμβαδίζει τις διενέξεις μεταξύ των οικογενειών τους . Το έργο είναι ένας θρίαμβος , εκτός των άλλων και ως προς τον τρόπο που ο συγγραφέας δομεί χαρακτήρες . τελειώνει με την ελεγεία του πρίγκιπα για τους ερωτευμένους(«Γιατί δεν υπήρξε ποτέ ιστορία πιο θλιβερή από αυτήν της Ιουλιέτας και του Ρωμαίου της».) . ήταν μεταξύ των πιο δημοφιλών έργων του Σαίξπηρ στη διάρκεια της ζωής του και μαζί με τον Άμλετ από τα συχνότερα εκτελούμενα έργα του. Ο Ίδιος το είχε χαρακτηρίσει ότι ήταν ο πιο μεγάλος έρωτας όλων των εποχών .

Το 1554 κυκλοφορεί μια συλλογή διηγημάτων του Ματεο Μπαντελο με τίτλο "Διηγήματα" . Σε αυτή τη συλλογή είχε περιληφθεί το διηγήμα του Λουίτζι Ντα Πόρτο που αναφέρεται στην Ιστορία μιας ανακτηθείσας νουβέλας για δύο ευγενείς εραστές.

Σύμφωνα με τους ιστορικούς της λογοτεχνίας η «ανακτηθείσα νουβέλα» του Λουίτζι Ντα Πόρτο ήταν ένα διήγημα του 1476 του Ιταλού συγγραφέα Μασούκιο Σαλερνιτάνο.

Το 1562 ο Άγγλος συγγραφέας Άρθουρ Μπρουκ κρατώντας τον πυρήνα του μύθου θα συνθέσει ένα ποίημα. Η ποιητική αυτή δημιουργία θα γίνει η αφορμή για τον μεγάλο ομότεχνό του Ελισαβετιανό -Ουίλιαμ Σαίξπηρ-δραματουργό να συγγράψει το 1599 (70 περίπου χρόνια μετά το πρώτο Ιταλικό αφήγημα) την δική του πασίγνωστη ιστορία. Ο Σαίξπηρ όμως με το έργο του κατόρθωσε με το κείμενο του να ζωντανέψει τους χαρακτήρες και να δημιουργήσει ένα μνημείο του έρωτα με τους δύο πρωταγωνιστικούς ήρωες να μετατρέπονται από το κοινό σε διαχρονικό σύμβολο των άτυχων εραστών και να θεωρούνται σήμερα ως αρχέτυπο των νέων εραστών . Η ιστορία του έξοχου αυτού εφηβικού ύμνου της αγάπης χάνεται μέσα στο θρύλο και την παράδοση της Ιταλικής ζωής του 14ου αιώνα. Και παρότι έχουν περάσει αρκετές εκατονταετίες από τότε, η Ιουλιέτα και ο Ρωμαίος, εξακολουθούν να παραμένουν οι πιο φημισμένοι νεαροί εραστές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ιστορικά δεν αποδεικνύεται η ύπαρξη των εραστών . Το επονομαζόμενο σπίτι των Καπουλέτων ανήκε για χρόνια στη οικογένεια των Dell Capello και η ομοιότητα των ονομάτων έδωσε την πεποίθηση ότι πρόκειται για την κατοικία της Ιουλιέττας .

Το περίφημο μπαλκόνι κυριαρχεί στον προαύλιο χώρο . Όμως δεν έχει σημασία το γεγονός ότι δεν αποδεικνύεται ιστορικά η ύπαρξη των εραστών . Γιατί πολύ απλά ως καταδικασμένοι στην αιωνιότητα ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα είναι πέρα και πάνω από την έννοια του χρόνου . Ο ανεκπλήρωτος έρωτάς τους συγκίνησε και εξακολουθεί να συγκινεί τους ανθρώπους κάθε ηλικίας, θρησκεύματος, τάξης ή φυλής. Μια και οι κοινωνίες εξακολουθούν να είναι ανελέητες και σκληρές απέναντι στους αληθινούς και ιδανικούς εραστές, αλλά και στο φαινόμενο του έρωτα γενικότερα.