Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΑΣ ΣΤΗ ΦΕΡΡΑΡΑ

ΦΕΡΡΑΡΑ

Η Φερράρα (ιταλ. Ferrara (ακούστε (βοήθεια·πολυμέσα))) είναι πόλη της Ιταλίας στην Εμίλια-Ρομάνια πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας της Φερράρα. Βρίσκεται 50 χμ βόρεια-βορειανατολικά της Μπολόνια, πάνω στον Βολάνο, κανάλι-παραπόταμο του Πάδου ο οποίος ρέει 10 χμ βορειότερα από την πόλη. Η πόλη διαθέτει πλατιούς δρόμους και κοσμείται από πολυάριθμα παλάτια πολλά από τα οποία χρονολογούνται από τον 14ο και τον 15ο αιώνα, όταν φιλοξενούσε την Αυλή του Οίκου του Έστε. Για την ομορφιά και την πολιτιστική σημασία της έχει χαρακτηρισθεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Η σύγχρονη εποχή έχει φέρει μια αναβίωση της βιομηχανικής δραστηριότητας. Η Φερράρα είναι πάνω στον κύριο σιδηροδρομικό άξονα από την Μπολόνια προς την Πάντοβα και τη Βενετία και έχει διακλαδώσεις προς τη Ραβέννα, το Πότζιο Ρούσκο και το Κοντιγκόρο. Το 2006, χάρις στη σπουδαία ιστορική σημασία της, η Φερράρα έγινε η έδρα του Ιταλικού Μουσείου Ερμιτάζ. Είναι η πέμπτη πόλη στον κόσμο, που συνδέθηκε με το Ρωσικό μουσείο. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε το ίδρυμα Ερμιτάζ Ιταλίας.

Η αρχή της Φερράρας είναι αβέβαιη, πιθανότατα αποικήθηκε από τους κατοίκους των λιμνοθαλασσών στο στόμιο του ποταμού Πάδου. Υπάρχουν δύο αρχικά κέντρα εγκατάστασης, ένα γύρω από τον καθεδρικό και το άλλο, το castrum bizantino, η περιοχή Σαν Πιέτρο, στην απέναντι όχθη, όπου ο Πριμάρο εκβάλλει στο κανάλι Βολάνο. H Φερράρα εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ένα έγγραφο του Λομβαρδού βασιλιά Δεσιδέριου του 753 μ.Χ., ως πόλη που αποτελεί τμήμα του Εξαρχάτου της Ραβέννας. Ο Δεσιδέριος ενεχυρίασε ένα Λομβαρδικό ducatus ferrariae (΄΄Δουκάτο της Φερράρας΄΄) το 757 στον Πάπα Στέφανο Β΄. Μετά το 984 ήταν φέουδο του Τεντάλντο, κόμη της Μόντενα και της Κανόσα, ανεψιού του αυτοκράτορα Οθωνα Α΄. Στη συνέχεια έγινε ανεξάρτητη και το 1101 καταλήφθηκε με πολιορκία από την κόμισσα Ματθίλδη. Την εποχή αυτή κυριαρχούσαν μερικές μεγάλες οικογένειες, ανάμεσά τους η επιφανής οικογένεια Αντελάρντι (ή Αλεάρντι). Το 1146 ο Γουλιέλμος Β΄ Αντελάρντι, ο τελευταίος του Οίκου των Αντελάρντι, πέθανε και η περιουσία του περιήλθε, ως προίκα της ανιψιάς του Μαρσεζέλας στον Ομπίτσο Α΄ των Εστε. Υπήρχε μεγάλη εχθρότητα ανάμεσα στη νεοφερμένη οικογένεια και την επιφανή οικογένεια Σαλινγκουέρα, αλλά μετά από μεγάλες διαμάχες ο Ατσο Ζ΄ των Εστε αναγορεύθηκε ισόβιος podesta το 1242. Το 1259 συνέλαβε σε μάχη αιχμάλωτο τον Ετσελίνο της Βερόνας. Τον διαδέχθηκε ο εγγονός του Ομπίτσο Β΄(1264 - 1293) που έγινε από το λαό ισόβιος άρχοντας της πόλης. Από τότε και στο εξής ο Οίκος των Έστε εγκαταστάθηκε στη Φερράρα. Το 1289 εκλέχθηκε επίσης άρχοντας της Μόντενα και ένα χρόνο αργότερα έγινε άρχοντας του Ρέτζιο. Ο Νικολό Γ΄ (1393 - 1441) υποδέχθηκε πολλούς πάπες με μεγάλη μεγαλοπρέπεια, ιδιαίτερα τον Ευγένιο Δ΄, που έκανε εδώ ένα συμβούλιο το 1438. Ο γιος του Μπόρσο έλαβε τον τίτλο του δούκα των αυτοκρατορικών φέουδων της Μόντενα και του Ρέτζιο από τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο Γ΄ το 1452 (χρονιά που γεννήθηκε εδώ ο Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα) και το 1471 έγινε δούκας της Φερράρας από τον Πάπα Παύλο Β΄. Ο 'Ερκολε Α΄(1471 - 1505) διεξήγαγε ένα πόλεμο με τη Βενετία και επαύξησε το μεγαλείο της πόλης.

Επί της βασιλείας του Έρκολε Α' ντ' Έστε, ενός από τους σημαντικότερες προστάτες των τεχνών στην Ιταλία του τέλους του 15ου και των αρχών του 16ου αιώνα μετά τους Μεδίκους, η Φερράρα εξελίχθηκε σε κέντρο πολιτισμού, φημισμένο για τη μουσική καθώς και για τις εικαστικές τέχνες. Οι ζωγράφοι δημιούργησαν δεσμούς με Φλαμανδούς καλλιτέχνες και τις τεχνικές τους, ανταλλάσσοντας επιρροές στις επιλογές χρωμάτων και συνθέσεων. Στη Φερράρα ερχόταν συνθέτες από πολλά μέρη της Ευρώπης, ιδιαίτερα τη Γαλλία και τη Φλάνδρα. Ο Ζοσκέν ντε Πρε εργάστηκε για ένα διάστημα για το Δούκα Έρκολε Α' (δημιουργώντας τη Missa Hercules dux Ferrariae, που έγραψε γι'αυτόν), ο Γιάκομπ Όμπρεχτ ήρθε στη Φερράρα δυο φορές (και πέθανε κατά την εκδήλωση πανώλης εκεί το 1505) και ο Αντουάν Μπρυμέλ υπηρέτησε ως πριγκιπικός μουσικός από το 1505. Ο Αλφόνσο Α΄, γιος του Έρκολε Α', ήταν επίσης σπουδαίος μαικήνας. H προτίμησή του για την οργανική μουσική είχε ως αποτέλεσμα να γίνει η Φερράρα σημαντικό κέντρο συνθέσεων για λαούτο. Η αρχιτεκτονική της Φερράρας επωφελήθηκε από την ιδιοφυΐα του Μπιάτζιο Ροσέττι, που του ζητήθηκε το 1484 να επανασχεδιάσει το σχέδιο της πόλης. Η Αddizione Erculea είναι ένα από τα σημαντικότερα και ωραιότερα παραδείγματα αναγεννησιακής πολεοδόμησης και συνέβαλε στην επιλογή της Φερράρας ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

O Αλφόνσο Α' νυμφεύτηκε τη διαβόητη Λουκρητία Βοργία και συνέχισε με επιτυχία τον πόλεμο με τη Βενετία. Το 1509 αφορίστηκε από τον Πάπα Ιούλιο Β΄ και κατανίκησε τον παπικό στρατό το 1512, υπερασπιζόμενος τη Ραβέννα. Kατάφερε πάντως να κάνει ειρήνη με τους επόμενους πάπες. Ήταν ο προστάτης του Αριόστο από το 1518 και μετά. Η Λουκρητία, που πέθανε το 1519 είναι, όπως και άλλα μέλη του οίκου των Έστε, θαμμένη στη μονή του Κόρπους Ντόμινι. Ο γιος του Αλφόνσο Α', ο Έρκολε Β΄, νυμφεύτηκε τη Ρενέ της Γαλλίας, κόρη του Λουδοβίκου ΙΒ΄ της Γαλλίας, και εξωράισε τη Φερράρα στη διάρκεια της βασιλείας του (1534 - 1559). Ο γιος του, ο Αλφόνσο Β΄, νυμφεύτηκε τη Λουκρητία των Μεδίκων, κόρη του μεγάλου δούκα Κόζιμο Α΄ της Τοσκάνης, κατόπιν τη Βαρβάρα των Αψβούργων, αδελφή του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Β΄ και τελικά τη Μαργαρίτα Γκοντσάγκα, κόρη του δούκα της Μάντοβα. Έφθασε τη δόξα της Φερράρας στο ανώτατο σημείο της και ήταν ο προστάτης του Τορκουάτο Τάσσο, του Γκουαρίνι και του Κρεμονίνι, ευνοώντας -όπως πάντα έκαναν οι πρίγκιπες του οίκου του- τις τέχνες και τις επιστήμες. Επί της βασιλείας του Αλφόνσο Β΄ η Φερράρα, για μια ακόμη φορά ανέπτυξε μια πλούσια αυλή με ένα εντυπωσιακό μουσικό ίδρυμα, ανταγωνιζόμενη στην Ιταλία μόνο από τη γειτονική πόλη της Βενετίας και τα παραδοσιακά μουσικά κέντρα όπως η Ρώμη, η Φλωρεντία και το Μιλάνο. Συνθέτες όπως ο Λουτσάσκο Λουτσάσκι, ο Λοντοβίκο Αγκοστίνι και αργότερα ο Κάρλο Τζεζουάλντο αντιπροσώπευαν την πρωτοποριακή τάση των εκεί συνθετών, γράφοντας για ταλαντούχους βιρτουόζους ερμηνευτές, όπως το περίφημο Concerto di Donne για τις τρεις βιρτουόζες τραγουδίστριες Λάουρα Παβεράνα, Αννα Γκουαρίνι και Λίβια ντ'Αρκο. Ο Βιντσέντζο Γκαλιλέι εγκωμίασε το έργο του Λουτσάσκι και ο Τζιρόλαμο Φρεσκομπάλντι σπούδασε μαζί του. Η πόλη επηρεάστηκε σοβαρά από το σεισμό του 1570. Ο Αλφόνσο δεν είχε απογόνους να τον διαδεχθούν και το 1597 η Φερράρα διεκδικήθηκε ως χηρεύον φέουδο από τον Πάπα Κλήμη Η΄ και τον Κομάτσιο.

Η Φερράρα παρέμεινε τμήμα των Παπικών κρατών από το 1598 ως το 1859, οπότε έγινε τμήμα του Βασιλείου της Ιταλίας. Από τον Πάπα Παύλο Ε΄κατασκευάσθηκε ένα φρούριο στο χώρο του κάστρου που λέγεται Castel Tedaldo στη νοτιοδυτική γωνία της πόλης, που κατεχόταν από μία Αυστριακή φρουρά από το 1832 ως το 1859. Ολο το φρούριο διαλύθηκε μετά τη γέννηση του Βασιλείου της Ιταλίας και τα τούβλα χρησιμοποιήθηκαν για νέες κατασκευές σε όλη την πόλη.